Sta midden in een weiland. Het is nacht. Verbaas me over het grote aantal sterren aan de hemel omdat dit Nederland is. Hoewel het gras hinderlijk oplicht door de sterke straatverlichting. Of zijn het schijnwerpers van de ijsbaan? Verder naar achteren in de wei is het donker. Ik zie het zevengesternte vlak boven de horizon. Maar de pleiaden zijn met veel meer dan zeven: hoe langer ik kijk, hoe meer het er worden. De melkweg vibreert groot en helder in het zenith. Aan de rand van het bos, vlak bij waar ik sta, hoor ik geluiden. Dieren? Het blijken struinende mensen. Ik kijk nog eens naar de horizon en zie meer en meer sterren, hele zwermen. De rijkdom verbaast me. De sterren ordenen zich tot geometrisch gerangschikte lichtjes van flatgebouwen, of is het een landingsbaan?. Dodelijk saai. Ik draai me om en loop met de bosrand aan mijn rechterhand het weiland uit. Jammer dat het volle maan is, er zijn nauwelijks sterren te zien. Als ik naar het dal ga, langs de andere kant van de stad, zal ik misschien meer sterren kunnen zien.
Terwijl ik van de heuvel naar beneden loop naar de rand van het stadje, wordt het dag. De sterren zijn verbleekt. Ik sta middenin het stadje, het lijkt hier op de Harz. Maar de gebouwen doen Middeneuropees-Bijzantijns aan. Beter kan ik terug gaan, de heuvel op. Een jongen probeert een alternatieve route naar boven, hij klimt omhoog tegen de zandstenen muur van een bankgebouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten