Of ik wil of niet, ik ben een luisteraar. Het gaat maar door, al die geluiden. Van het gezoem van mijn computer tot het verkeer buiten. Vanwege het natte wegdek zijn de auto's golven die op een strand aanspoelen. Er zijn momenten waarop ene golf nog niet uit is gerold of er komt alweer een nieuwe aanrollen. Af en toe is er een pauze tussen de rollers. De straat lijkt zijn zijn voorbije golf te overpeinzen. Een vliegtuig schuurt de hemel. Als ik naar buiten kijk zie ik twee paar ruitewissers zwaaien. Een regenjas met hond loopt voorbij. Er is iets weldadigs in deze monotome afwisseling van gebeurtenissen. Een geruststellende eeuwigheid. Het mengt zich tussen mijn adem en mijn gedachten. Die al even leeg en eentonig zijn. Mijn mond voelt groot voor me te hangen als een gordijn. Een rood gordijn dat zich behagelijk plooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten