Mijn voeten. Daar beneden, autonoom hun weg voortstappend met de regelmaat van een metronoom: stap, stap, stap, stap, stap, stap... . Goedkeurend kijk ik naar deze noeste werkers, deze 'goede lien'. Duizelingwekkend is de afstand tussen mij en mijn meest trouwe, nimmer falende dienaren, een immense afstand zoals de afstand tussen de Chinese keizer en de verste uithoek van zijn rijk. Ik kijk naar het eeuwige plaveisel, de klinkerbestrating, en de straatstenen houden zoals altijd hun kaken stijf op elkaar. Hun monden zijn grimmig gesloten, gelukkig maar want de hemel mag weten hoeveel aarde ze zouden uitbraken als ze in opstand zouden komen en hun immer gesloten monden zouden gaan roeren. Ik stap verder, me niet druk makend over de woede die onder mijn voeten ligt te sluimeren, de woede die wacht tot zijn tijd rijp is. Ik stap verder, zoals ik iedere dag verder stap, mijn mijlen afleggend als postbezorger, mijn dienstreis die iedere dag opnieuw begint, iedere dag opnieuw langs dezelfde gesloten deuren, deuren die ik zo goed ken als de forens de zwijgende forenzengezichten waartussen hij iedere morgen opnieuw naar zijn werk reist, iedere dag opnieuw op dezelfde tijd tussen dezelfde chagrijnige monden die de orde uitdrukken van een kosmos die strikt volgens diensregeling verloopt, een keurige, afgepaste kosmos met nog geen vijf minuten vertraging. Een kosmos met gezichten als deuren en deuren als gezichten die zich als planeten om mij heen bewegen omdat ik met mijn kostbare, dierbare voeten het wiel in beweging zet, het wiel van de kosmos, het wiel van mijn dag die onder me door draait. U zult misschien zeggen, waar haalt die jongen het vandaan, wat een zelfverbeelding, maar zo is het, ik ben een schrijdende keizer, een zonnekoning die zijn zonnestelsel iedere dag opnieuw met zijn voeten in beweging zet. Ik kan het niet anders zeggen, ook al is het me niet aan te zien als je me bezig ziet: gewoon een postbode achter een karretje, niks bijzonders, gewoon een mannetje dat zijn werk doet, een nuttig mannetje, een playmobielpoppetje.
Als de wereld een klok is dan is de stad mijn wijzerplaat en ben ik de wijzer. Niet dat ik een erg betrouwbare wijzer ben, zeker geen Immanuel Kant waar de mensen hun klok op gelijk konden zetten. Maar toch, ik kom voor een aantal mensen als een soort markering, een kilometerpaalje, een terugkerend moment in hun leven dat aangeeft hoever hun dag alweer verstreken is. Dat weet ik omdat ik als ik later dan gewoonlijk ben, daar vaak commentaar op hoor. Niet afkeurend maar eerder verbaasd. 'Je bent laat, postbode'. En dan voel ik me wel verplicht om met een goede reden, een excuus te komen waarom ik niet op de verwachte tijd verschenen ben. Ik vind dat fijn zo'n gesprekje, het geeft aan dat ik verwacht wordt, de mensen verwachten me, 'de post is er nog niet' kennelijk doe ik ertoe, althans mijn moment van verschijnen is niet zonder betekenis. Ik kom en ga als een klokkeslag die gemist wordt als hij niet klinkt. Al ben ik een miniem draadje in het weefsel van de dag, toch wordt ik gezien, toch is de draad die ik span als een spin langs de deuren van de huizen een draad die node gemist wordt, het is een van de strakke draden die het tentdoek van de dag van althans een paar mensen omhoog houdt. En juist door af en toe later als gewoonlijk te verschijnen, pesterig als een stoeptegel die dieper ligt dan de andere tegels, wordt me duidelijk hoe belangrijk die orde is, de regelmaat die de dag voortstuwt, en hoe blind het vertrouwen is in die kracht die ons allemaal drijft, die ons om onze as laat tollen en ons gyroscopisch op de been houdt, de kracht van een vuistdikke spier die binnen in ons tekeer gaat als een stampende machinekamer, als een monster in een tredmolen, een dwangarbeider, een galeislaaf geketend aan zijn schip, een blinde kracht waarvan ik niet meer ben dan een naald, een wijzer. Al ben ik dan voor mezelf een keizer, een zonnekoning; voor anderen ben ik niet meer dan een wijzer, een naald, een lampje in een dashboard. En dat vind ik fijn. Ik ben graag een groen lampje in uw dashboard, een lampje dat zegt: niets aan de hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten