praatje

Gisteren, aan de Oudegracht. Een gedrongen man van middelbare leeftijd met een schort voor, van Broodje Mario, staat te praten met Quadir, de eigenaar van de telefoonwinkel. 'ik ben even op bezoek bij de buren' reageert hij als hij me met de bundel post in mijn arm de winkel ziet binnenkomen. 'Moet kunnen' is mijn commentaar. ' Ja, tegenwoordig is dat niet zo gewoon, een praatje met de buren. Meneer, ik heb de mentaliteit in de 30 jaren dat ik hier aan de Oudegracht sta, zien veránderen... Het is tegenwoordig ieder voor zich' . Hij kijkt me aan met felle ogen. Ik vertel hem over wat me een paar dagen geleden overkwam. Een man, ook aan de Oudegracht, vroeg me de weg naar restaurant Oudaen. Dat was makkelijk uit te leggen. Waarop hij me omstandig bedankte en me vertelde dat de een na de ander 'nee' had gezegd op zijn beleefde opening 'mag ik u iets vragen?' De man van Broodje Mario reageert met afschuw. 'En hij zag er niet eens uit als een zwerver' zeg ik. 'Al wàs hij een zwerver!' is zijn reaktie. Dat moet ik, enigszins beschaamd, beamen. 'Maar gelukkig is niet iederéén zo', zeg ik met theatrale overdrijving, gelukkig zijn er nog mensen zoals wij, die nog wèl een praatje willen maken. En het zal je nog verbazen hoeveel prima mensen er rondlopen'. De man legt vriendschappelijk zijn arm op mijn schouder. Hij gaat verder op gedempte toon: ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar het zijn vooral de jongeren die zo zijn. Ik beaam dit met de bedenking: ' Maar wij zijn ook jong geweest. Waren we toen ook niet zo? Zijn we niet gewoon oud en was vroeger alles beter? De man van Broodje Mario wil er niet aan.